Wednesday, June 29, 2022

បឹងកក់

ខ្ញុំសូមចូលរួមក្នងការវិភាគពត៍មាន ព្រោះមានតែការវិភាគពត៍មានមួយគត់ ដែលអាចឲ្យអ្នកអាន មាន អំណៈអំណាងក្នុងការកាត់ក្តី។  បឹងកក់ នៅឆ្នាំ ១៩៨៧ គឺជា បឹងធម្មជាតិដែលក្លាយជា ទីកម្សាន្ត ជិះ ទាទឹក កាណូត សួនកុមារ  ជុំវិញ​បឹង គឺជា ដីគោក ជាផ្សារ ជាដីស្រែ...។ ក្នុងការបោះឆ្នោតឆ្នាំ ១៩៩៣ បក្សប្រឆាំងឃោសនាអំពីការ ផ្តល់កម្មសិទ្ធិស្របច្បាប់ ដល់អ្នកតាំងទីលំនៅនៅភ្នំពេញ ដូច្នេះ គ្រប់បក្សនយោបាយសុទ្ធតែ មានសមាជិកគាំទ្រ មានសមាជិករស់នៅ តាមតំបន់ អាណាធិប្បតេយ្យលើផ្លូវ លើបឹង ក្នុងអាគាររដ្ឋ ក្នុងសាឡាងចាស់..ក្រោមស្ពាន ក្រោមលូ...សុទ្ធតែមនុស្សឡើងពីខេត្ត និង ជនភៀសខ្លួន មកពីជំរុំ តាមព្រំដែន កម្ពុជាថៃ។ ជនភៀសខ្លួន ត្រូវបាន UNTAC ផ្តល់ថវិការ ៤០០ ដុល្លា/ម្នាក់ សម្រាប់សាងសង់លំនៅដ្ឋាន តែពួកគេ មកទិញដី តម្លៃ ១៥០ ដុល្លា/ឡូ នៅទីក្រុង នេះជា បញ្ហាសង្គមទី ១។ បញ្ហាទី ២ បឹង កក់ ក្លាយជា កន្លែងចាក់សម្រាមវេជ្ជសាស្រ្តរបស់ មន្ទីរពេទ្យ កាល់មែត្រ ដែលខុសជាមួយ ស្តង់អានាម័យ និងការគ្រប់គ្រងកាកសំណល់វេជ្ជសាស្រ្ត។ ទី ៣ បឹងកក់ ជាមណ្ឌលសេនាឥស្លាមដ៍ធំនៅកម្ពុជា ដែលមាន វិហារដ៍ធំមួយ នឹងមានផ្ទះសំណាក់តម្លៃដោក ៣ ដុល្លា/យប់ នៅលើបឹងកំប្លោក។ ផ្ទះសំណាកត្រូវបាន ពួកភេរវករឥស្លាម ជាក្រុម ហាំបាលី យកធ្វើជាទីបញ្ជាការ ជាកន្លែងសូត្រធម៍​ និង សម្រាប់រៀបផែនការ វាយប្រហារស្ថានទូតអាមេរិកប្រចាំនៅកម្ពុជា។ យោងតាមស្ថានការណ៍ សន្តិសុខទាំង ៣ នេះ ដែលទាមទារការ លុបបំបាត់ចោលសំណង់អាណាធិប្បតេយ្យបឹងកក់ ។ ចំណុចនេះ ដែល អ្នកនយោបាយខ្មែរមួយចំនួន សុខចិត្តទទួលយក ការលុបបឹងខ្លះៗ តែចង់បាន ការកែលំអរបឹងទៅជា សួនកម្សាន្ត ដូចនៅ វៀតណាម !! ដែលពីមុនគឺ ពួកគេប្រឆាំងទាំងងងើល អំពីការលុបបឹងនៅភ្នំពេញ....និងអំពីការផលវិបាកនៃ ការលិចទីក្រុងភ្នំពេញ នៅផ្នែកខ្លះៗ .

ចំណែកក្រុមបក្សប្រឆាំងគេលើកអំពី (១) ការរំលោភសិទ្ធិមនុស្ស និង ការគំរាមកំហែងសមាជិក បក្សប្រឆាំង រីឯ ខាង ខ្មែរឥស្លាម លើកពី (៣) ការប្រល័យពូជសាសន៍ឥស្លាម ដែលព្យាយាមលុបបំបាត់ព្រះវិហារឥស្លាមនៅ បឹងកក់នេះ ។
ប្រវត្តិទីកន្លែង គួររំឭកថា តំបន់បឹងកក់ ដើមឡើយគឺជាបឹងធម្មជាតិមួយ ដែលមានផ្ទៃក្រឡា ទំហំប្រមាណជា ១០ហិកតា នៅរដូវប្រាំង និង ជា​អាង​​ស្តុក​ទឹក ដ៏ធំមួយ​ របស់​រាជធានីភ្នំពេញ ដែលអាច ជួយការពារ​ទប់ទល់​ នូវការ​លិច​លង់​​នៅក្នុង​ទីក្រុង ដែល​បណ្តាល​មក ពី​ជំនន់​​នៃទឹក​​ភ្លៀង ព្រោះ​​នៅក្នុងរដូវវស្សា បឹងកក់ មាន​​វិសាល​ភាព​ធំទូលាយ គ្របដណ្តប់​​ លើដីវាល​ទំនាប​ ជុំវិញជាប់មាត់បឹង​ រហូត​ដល់​ជាង ១៣៣ ​ហិកតា

ឆ្នាំ​១៩៨៧ បឹងនេះ​ ត្រូ​វបានបង្កើត ទៅជាតំបន់​រមណីយ​ដ្ឋាន​​វប្បធម៌ និងធម្មជាតិ និងមជ្ឈ​មណ្ឌល​​កំសាន្ត​ ដែល​គ្រប់​គ្រងដោយ​ គណៈកម្មាធិការ​​ប្រជាជន​​បក្ស​ដិវត្តន៍​រដ្ឋ​ធានី​​ភ្នំពេញ ពេលនោះ​ប្រជាពល​រដ្ឋ ក្នុងទី​ក្រុង​​ភ្នំពេញ បានចាប់ផ្តើម ​ដើរ​លំហែរ​កាយ​​នៅ​ទី​នេះ។

ប៉ុន្តែក្រោយមក នៅចន្លោះឆ្នាំ១៩៩០ ដល់ឆ្នាំ១៩៩៣ ប្រជាពលរដ្ឋ រាប់រយ​គ្រួសារ ដែលបាន​ធ្វើមាតុភូមិ​និវត្ត​ន៍ ពីជុំរុំ​ជនភៀស​ខ្លួននានា​ ជាប់ព្រំដែនថៃ បាន​នាំគ្នា​មក​បោះ​តាំង​​ទីលំ​នៅ​ ក្នុង​តំបន់​នេះ ដោយមាន​ការដឹងឮ​ និងទទួល​​ស្គាល់​​ ពីអាជ្ញាធរ​មូល​ដ្ឋាន​ ​ក្នុង​តំបន់​នោះ។ ការហូរចូល ​នៃអ្នក​ចំណូលថ្មី កាន់តែច្រើនឡើងៗ ពិសេស​ក្រោយ​ថ្ងៃ​​ផ្ទុះ​​អាវុធ ០៦កក្កដា​ ១៩៩៧ បាន​ធ្វើ​ឲ្យ​ចំនួនប្រជាពលរដ្ឋ កើនឡើងរហូតដល់ ប្រមាណជា ៤២៥២​ គ្រួសារ។ ដោយភាពចាំបាច់ និងតម្រូវការអភិវឌ្ឍន៍ រដ្ឋាភិបាល កាលពីថ្ងៃទី០៧ ខែសីហា ឆ្នាំ២០០៨ បានសម្រេចធ្វើអនុបយោគទីតាំងបឹងកក់ ពីទ្រព្យសម្បត្តិសាធារណៈ របស់រដ្ឋ ទៅជាទ្រព្យសម្បត្តិឯកជន របស់រដ្ឋ ដោយប្រគល់អោយក្រុមហ៊ុន ស៊ូកាគូអ៊ីន ជាអ្នកអភិវឌ្ឍ ក្នុងរយៈពេល៩៩ឆ្នាំ ជាមួយនឹងទឹកប្រាក់ចំនួន ៧៩.០០២.០០០ដុល្លារ។ បន្ទាប់ពីមានការអភិវឌ្ឍនៅតំបន់បឹងកក់នេះ គេចាប់ផ្ដើមឃើញមានភាពមិនប្រក្រតីជាច្រើនផងដែរ។

  1. នៅថ្ងៃទី ១០ ខែសីហាឆ្នាំ ២០១២ លំនៅដ្ឋានជាង ១៥០ កន្លែងនៅតំបន់បឹងកក់ត្រូវបានគេចេញនូវសេចក្តីជូនដំណឹងស្តីពីការបណ្តេញចេញដំបូង។ ការស្នាក់នៅត្រូវបានផ្តល់ឱ្យមួយសប្តាហ៍ដើម្បីជ្រើសរើសនិងទទួលសំណងពីរដ្ឋាភិបាលដូច្នេះដំណើរការនៃការផ្លាស់ប្តូរបានកើតឡើងយ៉ាងលឿន។
  2. ប្រជាពលរដ្ឋត្រូវបានផ្តល់ជូននូវជម្រើសចំនួនបី ពីដ្ឋាភិបាលជាសំណងសម្រាប់ការបាត់បង់ដីរបស់ពួកគេ។
  3. សំណង់ពួកគាត់ត្រូវបានផ្តល់ជូនទាំង ៨៥០០ ដុល្លា
  4. សំណងជាផ្ទះល្វែងមួយនៅលើការអភិវឌ្ឍនៅកន្លែង
  5. សំណងបន្ថែមលើ ៥០០ ដុល្លារ ឬការតាំងទីលំនៅ ២០ គីឡូម៉ែត្រនៅខាងក្រៅរាជធានីភ្នំពេញ ពីលើទឹកប្រាក់ ៨៥០០ ដុល្លា។
  6. អ្នកស្រី ហេង មុំ អ្នកភូមិបឹងកក់ម្នាក់បានមានប្រសាសន៍ថា ប្រាក់សំណងមិនគ្រប់គ្រាន់ទេដើម្បីដីធ្លីនៅជុំវិញរាជធានីភ្នំពេញ។
  7. គិតត្រឹមថ្ងៃទី ២៧ ខែកុម្ភៈឆ្នាំ ២០១២ បឹងកក់មិនអាចត្រូវបានគេមើលឃើញនៅលើផែនទី Google នៃតំបន់នេះទៀតទេដោយសារតែបឹងនេះពោរពេញដោយខ្សាច់។
២០០៧ បឹងកក់​ធ្លាប់​តែ​ជា​បឹង​ដ៏ស្រស់ស្អាត នៅក្នុង​ទីក្រុង​ភ្នំពេញ។ កាលពីឆ្នាំ​២០០៧ រដ្ឋាភិបាល​កម្ពុជា​បាន​ធ្វើ​កិច្ច​ព្រមព្រៀង​ជាមួយ​នឹង ក្រុមហ៊ុន​មួយ​ដើម្បី​ប្រគល់​ទៅឲ្យ​ក្រុម​ហ៊ុន​នោះ សម្រាប់​រយៈពេល​៩៩ឆ្នាំ។ កិច្ច​ព្រមព្រៀង​នេះ​ជាលទ្ធផល​ដែល​នាំឲ្យ​មាន​ការចាក់​បំពេញ​ដីខ្សាច់​នៅលើ​​បឹង​នោះ នៅក្នុង​គោលបំណង​ដើម្បី​ឲ្យក្រុមហ៊ុន សាងសង់​​លើ​ដី​នោះ។ បឹងនេះគឺមានទំហំ៣២៨រ៉ៃ ដែលវាអាចផ្គត់ផ្គង់ដល់ប្រជាពលរដ្ឋរាប់ម៉ឺននាក់​ បើវាត្រូវបានផ្លាស់ប្តូរទៅជាដី។ វាហាក់ដូចជាការលះបង់ដ៏សមហេតុផលមួយសម្រាប់ទីក្រុងនៅក្នុងទិដ្ឋភាពនោះ។

ជាការពិតណាស់ ទីក្រុង​ផ្សេងៗ​បានចំណាយ​តម្លៃទឹកប្រាក់​ដ៏ច្រើន​ សម្រាប់​ការអភិវឌ្ឍន៍ ដើម្បី​ទេសភាព។ សម្រាប់​ឧទាហរណ៍ ជញ្ជាំង​ទីក្រុងប៉េកាំង​ដែល​មាន​ប្រវែង​២៤​គីឡូម៉ែត្រ ដែល​​មាន​អាយុកាល​៥៣០​ឆ្នាំ​មកហើយ ត្រូវបាន​គេ​កម្ទេច​ចោល ដើម្បី​ធ្វើបន្ទប់ សម្រាប់​ផ្លូវ​ក្រវ៉ាត់​ទី២ និង​ជួរទី២​នៃ​ផ្លូវ​ក្រោម​ដី​របស់​ទីក្រុង​ប៉េកាំង នៅក្នុង​ឆ្នាំ​១៩៦៤។ វា​មាន​ភាព​ចម្រូង​ចម្រាស​គ្នា​នាពេល​នោះដែរ។ ប៉ុន្តែឥឡូវនេះ អ្នកទេសចរណ៍​ភាគច្រើនដែល​មកកាន់​ទីក្រុង​ប៉េកាំង មិនបាន​ដឹង​ពី​អត្ថិរភាព​នៃ​ជញ្ជាំង​កាលពីមុន​របស់​ទីក្រុង​នេះ​ឡើយ។

វាមិនខុសគ្នាទៅ​​នឹង​តំបន់​បឹងកក់ទេ។ អ្នក​ទស្សនា ទៅកាន់​ទីក្រុង​ភ្នំពេញ​នឹង​លែង​ចំណាំ​វា​ទៀត​ហើយ នៅក្នុង​រយៈពេលប៉ុន្មាន​ឆ្នាំ​ទៀត។ ពួកគេ​អាច​រីករាយ នៅក្នុង​ភោជនីយ៍ដ្ឋាន​ជាច្រើន និង​សណ្ឋាគារ​លំដាប់ផ្កាយ​៥​ដែល​ត្រូវបាន​គេ​សាងសង់ នៅលើ​អតីត​បឹង​នេះ នៅពេល​នោះ​ដែរ។ បើទោះបីជាយ៉ាង​ណាក៏ដោយ មនុស្ស​ជាច្រើន​នឹង​រងទុក ពី​គម្រោង​នេះ​អស់​រយៈពេល​ជាច្រើន​ឆ្នាំ ឬ​សូម្បីតែ​ មនុស្ស​ជាច្រើន​ជំនាន់​ផងដែរ។ ពួកគេ​គឺ​ជា​ប្រជាជន​​ដែល​​ធ្លាប់​រស់​នៅ​ ក្នុង​តំបន់​នេះ។

ប្រជាពលរដ្ឋ​ជាង​៤០០០​គ្រួសារ ដែល​រស់នៅ​ជុំវិញ​បឹង​នេះ ត្រូវបោះបង់​លំនៅដ្ឋាន​របស់​ពួកគេ ដោយសារតែគម្រោង​មួយនេះ។ ពួកគេ​ត្រូវបាន​គេ​ផ្តល់​ឲ្យ​នូវ​ជម្រើស​បី​យ៉ាងៈ គឺ​ត្រូវទទួលយក​នូវ​ប្រាក់សំណង​ចំនួន $៨៥០០ ឬ​យល់​ព្រម​ក្នុង​ការតាំង​ទីលំនៅថ្មី​ដែល​មាន​ចំងាយ ២០គីឡូម៉ែត្រ ពីទីក្រុង​ភ្នំពេញ ឬក៏​ផ្ទះល្វែង​មួយ​នៅនឹង​កន្លែង​អភិវឌ្ឍន៍ នៅក្នុង​រយៈពេល​ប្រាំឆ្នាំទៀត បន្ថែម​នឹង​ទឹកប្រាក់​ $៥០០។

តើ​ទាំងនោះ​គឺជា​ជម្រើស​ដ៏ល្អ​សម្រាប់​ក្រុម​អ្នក​ភូមិ​ទាំង​នោះ​ដែរ ឬទេ? វា​ពិបាក​និយាយ​ណាស់ សម្រាប់​ក្រុមគ្រួសារ​ទាំង​អស់នោះ ចំពោះ​​​លក្ខខ័ណ្ឌ​ផ្ទាល់​​ខ្លួន។ សមាគមន៍ធាង​ត្នោត ដែល​ជា​អង្គការ​មិនមែន​រដ្ឋាភិបាល​នៅក្នុង​ស្រុក បានធ្វើ​កិច្ច​សំភាសន៍​ជាមួយ​ប្រជាពលរដ្ឋ​​មួយ​ចំនួន​ដែល​ទទួលរង​នូវ​ផល​ប៉ះពាល់​។ យ៉ោងតាម​ ជម្រើស​ទីមួយ និង​ទីពីរ បុរស​ម្នាក់​បាននិយាយថា​ ប្រាក់​ចំនួន​ $៨៥០០​ មិនគ្រប់គ្រាន់​សម្រាប់​គាត់​នោះទេ សម្រាប់គាត់​ដែល​ទទួលបាន​ត្រឹម​តែ​ផ្ទះឈើតែប៉ុន្នោះ។ ប៉ុន្តែ វា​មិនគ្រប់​គ្រាន់​សម្រាប់​អ្នកមាន។ លោកបាន​មាន​ប្រសាសន៍ថា​ ចំណែកឯ​តំបន់​ទីតាំង​ថ្មី ស្ថិតនៅក្នុង​តំណាក់​កន្ទួត​ឯណោះ ហើយ​ប្រជា​ពលរដ្ឋ​មួយ​ចំនួនគេ​ពេញចិត្ត ចំណែក​ឯ​ប្រជាពលរដ្ឋ​ភាគច្រើន​មិន​ពេញចិត្ត​ឡើយ។ វាហាក់បីដូចជា​តំបន់​តាំង​ទីលំនៅថ្មី​មិនអាក្រក់​ដូច​ដែល​ អង្គការ​មិនមែនរដ្ឋាភិបាល​មួយចំនួន​បាន​អះអាង​នោះទេ។ យ៉ាង​ហោចណាស់ ហេដ្ឋារចនាសម្ព័ន្ធជាមួលដ្ឋាន មានដូចជា ផ្លូវថ្នល់ មន្ទីពេទ្យ និង​សាលារៀន​ជាច្រើនក៏មាន​ផងដែរ។ ជម្រើស​ចុង​ក្រោយ ដែល​ផ្តល់ឲ្យ​អ្នកស្រុកថ្មី នៅ​នឹងកន្លែង​សម្រាប់​​រយៈពេល​៥ឆ្នាំ​ក្រោយ​ ដែល​វា​ជាសញ្ញាល្អ នេះបើតាម​ក្រុមអ្នក​ភូមិ​ជាច្រើន​បាន​មាន​ប្រសាសន៍​ដូច្នេះ ក៏ប៉ុន្តែមិនមាន​សេចក្តី​ពិស្តារឡើយ​អំពីផែនការ​នេះ។ ប្រជាពលរដ្ឋ​មួយចំនួន​មានការងឿង​ឆ្ងល់ ថាតើ​ផ្ទះរបៀបណា​ដែល​ពួកគេ​អាច​ទទួល​បាន​ក្នុង​រយៈពេល​៥​ឆ្នាំបន្ទាប់​នោះ។ តើមាន​អ្វីផ្សេងទៀត ដែល​ពួកគេ​មិនមាន​​ជំនឿ​ថា​រដ្ឋាភិបាល ព្រមទាំង​​ក្រុមហ៊ុននឹង​​រក្សា​ពាក្យ​សំដី​របស់​ពួកគេ​។ យោងតាម​លទ្ធផល បង្ហាញថា ប្រជាពលរដ្ឋ​ប្រមាណ​៣០០០​គ្រួសារ បានបដិសេធ​មិន​ព្រម​ចាកចេញឡើយ។

រឿង​មួយ​ដែល​ប្រាកដ​នោះ​គឺថា គម្រោងនេះ​ប៉ះពាល់​ដល់​ការរស់នៅ របស់​ប្រជាពលរដ្ឋ​យ៉ាង​ធ្ងន់ធ្ងរ។ ទីមួយ ប្រសិនបើ ប្រជាពលរដ្ឋ​ចាកចេញ​ពីទីក្រុង វានឹង​មាន​ការ​លំបាក​កាន់តែ​ខ្លាំង សម្រាប់​ពួកគេ ក្នុងការ​ប្រកបមុខ​របរ​ចិញ្ចឹម​ជីវិត។ គ្រួសារ​មួយចំនួន ធ្វើអាជីវកម្ម ឧទាហរណ៍ បើក​ផ្ទះសំណាក់ ឬ​ហាង នៅផ្ទះកាលពីមុន​របស់​ពួកគេ។ ដូច្នេះ​អ្វី​ដែល​ពួកគេ​បាន​បាត់បង់ គឺ​ច្រើន​ជាងទឹកប្រាក់ $៨៥០០​ទៅទៀត។ ទីពីរ ក្រុម​អ្នក​ភូមិ មិនអាចទទួលបាន នូវ​សេវាសុខភាព និង​ការអប់រំដ៏ល្អឡើយ។ ទីបី សម្រាប់​​អ្នកភូមិ​ក្រីក្រ ដែល​ទទួលបាន​ទឹកប្រាក់​ $៨៥០០ មិនអាច​ទិញ​ផ្ទះមួយ​ នៅ​ក្នុង​ទីក្រុង​បានទេ។ ពួកគេ​អាច​ត្រឹមតែ​ជួល​ផ្ទះល្វែង ឬ​បោះបង់ចោល​ឪកាសផ្សេងៗ​ នៅក្នុង​ទីក្រុង​តែប៉ុន្នោះ។

ការបណ្តេញចេញ​ដោយ​ហឹង្សា កើតឡើង​បន្ទាប់​ពី​ការបដិសេធ​មិនព្រម​ទទួល​យក​សំណង​ហួសហេតុ​នេះ។ ក្រុមហ៊ុន បានចាប់ផ្តើម​បូម​ខ្សាច់​លុប​បឹង កាលពី​ឆ្នាំ​២០០៨។ ក្រុមអ្នកភូមិ​ក៏បាន​ចាប់ផ្តើម​ធ្វើការ​តវ៉ា​ផងដែរ។ យើង​អាច​ឮពត៌មាន​មួយ​អំពី​ក្រុម​អ្នក​តវ៉ា ដើម្បីសិទ្ធិ​លើដីធ្លីជារៀង​រាល់ខែ និង​​បាន​ដឹងឮ​ពីក្បួន​ដង្ហែរ នៅពីមុខ​វិមាន​ឯករាជ្យ សាលាក្រុង សាលាឧទ្ធរណ៍ និង​ធនាគារពិភពលោក នៅក្នុង​រយៈពេល​ប៉ុន្មាន​ឆ្នាំ​បន្ទាប់​នេះ។ អ្នកស្រុក​ដែលទទួលរង​នូវ​ផល​ប៉ះពាល់បាន​តវ៉ា ដើម្បីសំណង​សមរម្យ បញ្ឈប់​ការបណ្តេញ​ដោយ​ហិង្សា និង​ដើម្បី​ឲ្យមាន​ការដោះលែង​អ្នកតវ៉ា​មួយ​ចំនួន ដោយ​សន្តិវិធី។

ដោយ​មាន​កិច្ច​ខិតខំ​ប្រឹង​ប្រែង ពី​អ្នកភូមិ​ជាច្រើននាក់ អង្គការ​មិនមែន​រដ្ឋាភិបាល និង​សង្គម​ពិភពលោក អ្វីៗក៏បាន​ប្រែក្លាយ​ទៅជា​ប្រសើឡើង។ ទីមួយ ធនាគារពិភពលោក បានចាប់ផ្តើម​ចេញមុខ ក្នុង​ឆ្នាំ​២០១០ ថានឹង​លែង​​បន្ត​ឲ្យ​ប្រាក់​កម្ចី ដល់​ប្រទេស​កម្ពុជា​ រហូត​ទាល់​តែ​ជម្លោះ ពាក់​ព័ន្ធ​នឹង​បញ្ហាដីធ្លី និង​ការបណ្តេញចេញ​ប្រជាពលរដ្ឋ ត្រូវបាន​ដោះស្រាយ។ ទីពីរ រដ្ឋាភិបាល​បានផ្តល់​ជម្រើស​ដល់ អ្នកភូមិដែល​ទទួលរង​ការប៉ះពាល់ ឲ្យ​ត្រឡប់​មក​វិញ​ក្រោយ​រយៈពេល​៥ឆ្នាំ។ ទីបី បឹងកក់​ទី១៣ ដែល​ជាក្រុម​ស្រ្តីធ្វើការ​ក្នុង​នាម​ប្រឆាំង​ទៅនឹងការជួល នៃតំបន់​បឹងកក់ និង​ការបណ្តេញប្រជាជន​ចេញ ត្រូវបាន​ដោះលែង​ក្រោយ​ពេល​ពួកគេ​ត្រូវបាន​កាត់ទោស​ឲ្យ ជាប់ពន្ធធនាគារ​រយៈពេល​២ឆ្នាំ។ ទីបួន រដ្ឋាភិបាល​កម្ពុជាបាន​ចេញផ្សាយ​ អនុក្រឹត​ផ្តល់​ប័ណ្ណ​កម្មសិទ្ធ ដល់​ប្រជាពលរដ្ឋដែល​នៅសល់​ចំនួន​ ៨០០​គ្រួសារ​ ជុំវិញដី​ប៉ុន្មាន​ជា​១២.៤៤​ហិចតា នៃ​ដីលំនៅដ្ឋាន នៅក្នុង​តំបន់​បឹង​កក់។ នៅ​បំណាច់​ចុង​ខែ​ធ្នូ ឆ្នាំ​២០១១ ប្រជាពលរដ្ឋ​ជាង ៥០០គ្រួសារ​បាន​ទទួល​ប័ណ្ណ​កម្មសិទ្ធ​នេះ។

បើទោះបីជាយ៉ាង​ណា​ក៏ដោយ រាល់​ជោគជ័យ​ទាំង​នេះ មិនបាន​បញ្ឈប់​ដំណើការ​សាងសង់​នៅលើ​បឹង​នេះ​ឡើយ។ មកទល់ពេល​នេះ ទីក្រុង​ភ្នំពេញបាន​បាត់បង់ បឹងកក់​នេះ​ទាំង​ស្រុង។ ក្រៅពីនេះ មានការ​​ប៉ះពាល់​ដល់​ជីវភាព​រស់នៅ​របស់​​ប្រជាពលរដ្ឋ នៅជុំវិញ​បឹងនេះ ដែល​ការបាត់បង់​​បឹង​នេះ​​ក៏​មានឥទ្ធិពល​សក្តានុពល​ដ៏ខ្លាំង ទៅលើ​បរិស្ថានផងដែរ។

បឹងកក់​បាន​ដើរតួនាទី​ដ៏សំខាន់ នៅក្នុង​ការកាត់បន្ថយ​ខ្យល់​ព្យុះ ឲ្យជៀស​ផុត​ពី​តំបន់​នានា ដែល​នៅជុំវិញ​បឹង នៅក្នុង​ទីក្រុង​ភ្នំពេញ។ បឹង និង​ទន្លេរ អាច​បម្រើ​ជា​ធនធាន​ដ៏មាន​សារៈសំខាន់ សម្រាប់​ទឹកកខ្វក់ និង​ការបង្ហូរ​ទឹក​កុំឲ្យកកស្ទះ។ លើសពីនេះ​ទៅទៀត បឹង​អាច​បំបាត់​ការបំពុល​ នៅក្នុង​ទីក្រុងបាន។ នៅក្នុង​អំឡុងពេល រដូវ​ម៉ូសុង បឹង​អាចរក្សា​ទឹក កាត់បន្ថយការជន់លិច នៅក្នុង​ទីក្រុង។

ទីក្រុង​ភ្នំពេញ គួរតែ​រៀន​មេរៀន​ពីទីក្រុង​ផ្សេងៗ នៅក្នុង​ប្រទេស​ចិន។ វូហាន ជាទីក្រុង​មួយ​ នៅក្នុង​ចំណោម​ទីក្រុង​ធំៗ នៅក្នុង​ប្រទេស​ចិន ដែល​មាន​ទីតាំង​ស្ថិត​នៅជាប់​ទន្លេរ ឆាង​ជាំង។ វាធ្លាប់​តែជាទីក្រុង​ដែល​សំបូរ​ទៅដោយបឹង ដែល​រួមមាន​បឹង​ធម្មជាតិ​រហូត​ទៅដល់ ១២៧។ ប៉ុន្តែ​ឥឡូវនេះ ចំនួន​បឹង​បាន​កាត់បន្ថយ​អស់​៣៨​ហើយ ដើម្បី​ធ្វើការ​សាងសង់​អាគារពាណិជ្ជកម្មជាច្រើន ដែល​​នាំ​ឲ្យ​ទីក្រុង​នេះ ទទួលរង​ផល​បះពាល់​យយ៉ាង​ខ្លាំង។ ជាលទ្ធផល ​រដ្ឋាភិបាល​បាន​សម្រេចចិត្ត ជីក​បឹង​សិប្បនិម្មិត ដើម្បី​ដោះស្រាយ​បញ្ហា​នាពេល​បច្ចុប្បន្ន។

ចំណែក​ក្រុម​អ្នក​ភូមិ​ដែល​ទទួល​រង​ផលបះពាល់ និងទីក្រុង​​ទទួលនូវការរង​ទុក មនុស្ស​មួយចំនួនផ្សេងទៀត ទទួលបានផល​ប្រយោជន៍​ដ៏សន្ធឹកសន្ធាប់។ ក្រុមហ៊ុន ស៊ូកាគូ ជាក្រុមហ៊ុនមួយ​ ដែល​ទទួលបាន​សម្បទានដី នៅ​តំបន់​បឹងកក់ ដែលត្រូវបាន​ត្រួតត្រា​ដោយ​លោក ឡៅ ម៉េងឃិន សមាជិក​ព្រឹទ្ធសភា​របស់​គណបក្ស​ប្រជាជនកម្ពុជា។ ចំនុច​នេះ​​ បានស្តែង​ឲ្យឃើញ​ ​រាល់​របាយការណ៍​ភាគច្រើន ទាក់ទង​នឹង​បញ្ហា​នេះ។

លោក ឡៅ ម៉េង​ឃិន មាន​អំណាច​គ្រប់​គ្រាន់​ដើម្បី​ទទួលបាន​ដីនេះ ប៉ុន្តែ​មិន​មានធនធាន​គ្រប់គ្រាន់ ដើម្បី​អភិវឌ្ឍន៍​វា​ ដោយ​ខ្លួន​ឯង​ឡើយ។ ក្រុមហ៊ុន ស៊ូកាគូ បានធ្វើ​កិច្ច​ព្រមព្រៀង​ជាមួយ កិច្ចសហប្រតិបត្តិការ ក្រុមហ៊ុនអ៊ាដូស ហុងជុន ដែល​ជាហោប៉ៅ​ដ៏ជ្រៅ​របស់​​ចិន ដើម្បីជួយ​ជាមួយ​នឹង​គម្រោង​សាងសង់ នៅលើ​ដី​ដែល​ទទួលបាន​នាពេល​ថ្មីៗនេះ។ ពួកគេ​បាន​ធ្វើការ​បណ្តាក់​ទុន​រួមគ្នា ដើម្បីអភិវឌ្ឍន៍ដីនេះ។ ប៉ុន្តែ ក្រុមហ៊ុន​ចិន បានដកចេញ នៅឆ្នាំ​នេះ (ខែកក្តដា ឆ្នាំ​២០១៤) ដោយ​ទុកឲ្យ​ក្រុម​ហ៊ុន ស៊ូកាគូនៅតែឯង​ដោយ​មិនមាន​ការគាំទ្រ​ផ្នែកហិរញវត្ថុគ្រប់គ្រាន់​ឡើយ។ បើទោះបីជាយ៉ាងណា ក្រុមហ៊ុន​ដែល​បាន​ចុះបញ្ជី​របស់​ប្រទេស​សិង្ហបូរី ឈ្មោះអេចអិល​អេច បានចូល​រួម​ទៅលើ​អតីតបឹង​នេះ តាមមធ្យោបាយ​ខុសប្លែកគ្នា នាពេល​ថ្មីៗនេះ។ ក្រុមហ៊ុន​នេះ បាន​ដាក់​ទុន ១៤.៩លានដុល្លារ ទិញ​កិច្ច​ព្រមព្រៀង​ជាមួយ​ក្រុមហ៊ុន ស៊ូកាគូ។ កាលពីខែ​មិថុនា ដីចំនួន ១.៣ហិចតាអភិវឌ្ឍន៍​ដោយ​ខ្លួនឯង។ ដោយ​លទ្ធផល អ្នកតវ៉ាបានផ្លាស់ប្តូរ​ពី​ស្ថានទូត​ចិន មកតវ៉ា​នៅ​​ស្ថានទូត​សិង្ហបូរីវិញ។ ករណី​បឹង​កក់​ឆ្លុះបញ្ចាំង​អោយ​ឃើញនូវ​បញ្ហា​ដីធ្លីដ៏ធ្ងន់ធ្ងរ នៅក្នុង​ប្រទេស​កម្ពុជា នៅក្នុង​រយៈពេល​មួយ​​ទស្សន៍​កន្លង​ទៅនេះ។ រដ្ឋាភិបាល​បាន​ចុះហត្ថលេខា ស្ទើតែពីរភាគបី នៃដី​ដែល​អាច​ដាំដំណាំ របស់​ប្រទេស​កម្ពុជា ទៅឲ្យ​ក្រុមហ៊ុន​ចិន និង​ក្រុមហ៊ុន​វៀតណាម និង​ក្រុមហ៊ុន​ក្នុងស្រុក​មួយចំនួន​ ដែល​មាន​ទំនាក់​ទំនង​ជាមួយ ក្រុម​មន្ត្រី​មាន​អំណាច។ ចំណែកឯ​ប្រជាពលរដ្ឋ​ដែល​បាន​បាត់បង់​ដី​របស់​ពួកគេ​ទទួលរង​ការឈឺចាប់ ខណៈ​មនុស្ស​មួយចំនួន​កាន់តែ​មាន​ឡើង។ ខ្ញុំគិតថា នោះ​គឺ​ជាហេតុផល​​ ដែល​ក្រុមហ៊ុន​ផលិត​រថយន្ត​ប្រណីត​ម៉ាក​រ៉ូស៊្រយ មានបំណង​ចង់​បើក​ការិយាល័យ​តាំងបង្ហាញ នៅក្នុង​ប្រទេស​កម្ពុជា ដែល​ជា​ប្រទេស​មួយ នៅក្នុង​ចំណោម​ប្រទេស​ក្រីក្រ​ជាងគេ​បំផុត របស់​ពិភពលោក។

ដេង ស៊ាវ​ពីង​ អតីត​មេដឹកនាំ​របស់​ចិន បានប្រាប់​ប្រទេស​របស់​គាត់​កន្លង​ទៅ​អស់​មួយ​ជំនាន់​ទៅហើយ​ថាៈ “ដំបូង​ត្រូវធ្វើឲ្យ​ប្រជាជន​​មួយចំនួន​មាន​សិន។” វាបានធ្វើឲ្យ​សេដ្ឋកិច្ច របស់​ប្រទេស​ចិន​បានប្រសើ ហើយ​បង្កើត​បាន​កំណើន​សេដ្ឋកិច្ច​ដ៏ឆាប់​រហ័ស នៅក្នុង​រយៈពេល​ជាច្រើន​​ទស្សវតន៍​កន្លង​ទៅនេះ។ ប៉ុន្តែ​វា​ធ្វើការ​យ៉ាងល្អ​ ពាក់ព័ន្ធ​នឹង​ការសន្មត់​ថា​ប្រជាជនដទៃ​ទៀត​នឹង​មិន​ធ្លាក់ខ្លួន​កាន់តែ​ក្រីក្រ​នោះទេ នៅក្នុង​ពេល​នោះ។ វាល្មម​ហើយដែល​ប្រជាជន​កម្ពុជា​បាន​រងទុក​ដោយ​សារ​របប​ខ្មែរ​ក្រហម។ ពួកគេ​មិនសម​នឹង​ទទួល​រង​ការឈឺចាប់​បន្ថែម​ទៀត​ឡើយ។
27 ឧសភា 2019 ប្រជាពលរដ្ឋ​មួយ​ក្រុម​នៅ​​តំបន់​បឹងកក់​​ ចោទ​ប្រកាន់​ក្រុមហ៊ុន​ស៊ូកូកាអ៊ីន​ថា​បាន​រំលោភ​កម្មសិទ្ធិ​ដី​និង​ទាមទារ​សំណង អ្នក​ស្រី​ សូ ឡេង ​អាយុ​ ៦៥ ​ឆ្នាំ ​ដែល​ជា​អាជីវករ​លក់​គ្រឿង​សំណង់​និង​ជាពលរដ្ឋ​មួយ​រូប​​ដែល​រងការ​ប៉ះពាល់ សង្ឃឹម​ថា ក្រុម​ប្រជាពលរដ្ឋ​ទាំង​ ១១ ​គ្រួសារ​នេះ​នឹង​ទទួល​បាន​សំណង​សម​ស្រប។

ភ្នំពេញ — 
ប្រជាពលរដ្ឋ​មួយ​ក្រុម​ថ្មីដែល​បាន​រស់​នៅ​ក្នុង​តំបន់​បឹង​កក់​ជាង​ ២០ ឆ្នាំ​មក​ហើយ ​បាន​ចោទ​ប្រកាន់​ក្រុម​ហ៊ុន​វិនិយោគ Shukaku Inc និងព្យាយាម​ទាមទារសំណងពី​ក្រុម​ហ៊ុន​នេះ បន្ទាប់​ពីក្រុម​អាជ្ញាធរ​មក​ធ្វើ​ការ​ឈូស​ឆាយ​ផ្ទះ​របស់​ពួកគេ​កាលពី​ព្រឹក​ថ្ងៃ​ចន្ទ​នេះ។

គេហដ្ឋាន​របស់​ប្រជាពលរដ្ឋ​ ១១ ​គ្រួសារ​ថ្មីទៀត​នៅ ក្នុង​តំបន់​បឹងកក់​ដែល​មាន​ជម្លោះ​ជាមួយ​ក្រុមហ៊ុន​ Shukaku​ Inc​ ដែល​ជា​ក្រុមហ៊ុន​របស់​លោក​ ឡាវ ម៉េងឃីន សមាជិក​ព្រឹទ្ធសភា​នៃ​គណបក្ស​ប្រជាជន​កម្ពុជា ត្រូវ​បាន​អាជ្ញាធរ​ឈូស​ឆាយ​កាល​ពី​ព្រឹក​ថ្ងៃចន្ទ។

ប្រជាពលរដ្ឋ​ដែលរស់នៅក្នុងសង្កាត់​ ស្រះចក ក្នុង​ខណ្ឌ​ដូន​ពេញ លើផ្លូវ​ឧកញ៉ា​ឃ្លាំង​មឿង​ ទាំងនេះ​និយាយ​ថា ​ពួកគេ​រស់​នៅ​ក្នុង​ទីតាំង​នេះ​ចាប់​តាំង​ពីមុន​ឆ្នាំ ២០០០​ មកម្ល៉េះ ​ហើយ​ពួកគេ​ទាមទារ​ឲ្យមាន​សំណង​សមរម្យ។

​អ្នក​ស្រី​ ឈិត សុគន្ធ អាយុ​ ​៤៧ ឆ្នាំ ជា​ម្ចាស់ផ្ទះ​ពីរ​ល្វែង​ដែល​ត្រូវ​បាន​អាជ្ញាធរ​កម្ទេច​ផ្នែក​ខាងក្រោយ​ជាង​ ១៧ ​ម៉ែត្រ​បាន​អះអាង​ថា​ អ្នក​ស្រីបាន​ទិញ​ទីតាំង​មួយ​នេះ​ និង​រស់​នៅ​ទីនេះ​យូរ​មកហើយ ​ហើយ​អ្នកស្រី​មាន​ប្លង់​សាងសង់​ស្របច្បាប់​ផងដែរ។

អ្នក​ស្រី​បាន​និយាយ​ប្រាប់​វីអូអេ​ ថា៖

«​ខ្ញុំ​ ខ្ញុំ​ទិញ​មក​ពី​ទាហាន​ហ្នឹង​តាំង​ពី​ឆ្នាំ​ ១៩៩២ ហើយ​រហូត​ដល់​ឆ្នាំ​ ២០១០ ហ្នឹង​ខាងសាលា​ក្រុង​ហ្នឹង​ គាត់​ថា​គាត់​លក់​ដី​ហ្នឹង​ឲ្យ​ក្រុម​ហ៊ុន​ធ្វើ​វិនិយោគទុន​ឲ្យ​ក្រុម​ហ៊ុន»។អាជ្ញាធរ​ខណ្ឌ​ ​មន្រ្តី​ប៉ូលិស​រាប់សិប​នាក់ បាន​បិទផ្លូវ​នៅ​ប៉ែក​ខាងជើង​នៃ​តំបន់​បឹងកក់​ និង​ហាម​មិន​ឲ្យ​មាន​ការ​យក​ព័ត៌មាន។ ក្រុម​អាជ្ញាធរ​បាន​ប្រើ​គ្រឿងចក្រ​ ដើម្បី​កម្ទេច​បរិវេណ​ខាងក្រោយ​ផ្ទះ​របស់​ប្រជា​ពលរដ្ឋ​ទាំងនេះ ដោយ​ពួកគេ​បាន​ប្រាប់​ប្រជាពលរដ្ឋ​ថា​ពួកគេ​បាន​រំលោភ​បំពាន​ដី​របស់​ក្រុម​ហ៊ុន។

អ្នក​ស្រី​ សុគន្ធ បាន​បន្ត​ថា៖

«ឈឺ​ចាប់​ណាស់​ណា​អូន ដី​នេះ​អ៊ី​ទិញ​មិនមែន​អ៊ីសុំ​គេ​បាន មិនមែន​អ៊ី​ទៅចាប់​បឹងៗ​ដូចគេ​ទេណា។ បើសិនជា​អ៊ី​ចាប់​ក្នុង​បឹង អ៊ី​អត់​តូច​ចិត្ត គេយកវិញ​យក​ចុះ អ៊ីអត់​តូចចិត្ត​ទេ​តែអានេះ​អ៊ី​ទិញ ទិញ​ពីទាហាន​ទៀត​ គាត់​អ្នក​តស៊ូ​រំដោះ​ជាតិ​ទាហាន»។

ការ​អភិវឌ្ឍ​ទីក្រុង​រណប​ទំនើប​នៅ​បឹងកក់​ដោយ​ក្រុមហ៊ុន Shukaku Inc របស់​លោក ឡាវ ម៉េងឃីន សមាជិក​ព្រឹទ្ធសភា​នៃ​គណបក្ស​ប្រជាជន​កម្ពុជា បាន​ឈាន ទៅ​ដល់​ការ​លុបបឹង​ប្រវត្តិសាស្ត្រ​មួយ​ដែល​មាន​កា​រជាប់​ទាក់ទង​នឹង​ដើម​កំណើត និង​អត្តសញ្ញាណ​របស់​រាជធានី ហើយ​ប្រជាជន​ក្នុង​សហគមន៍​ក្រីក្រ​ប្រមាណ ៤.០០០ គ្រួសារ ត្រូវ​បង្ខំ​ចិត្តផ្លាស់ប្ដូរ​ទីលំនៅ​ជាមួយ​នឹង​ការ​ផ្ដល់​សំណង​ដែល​រង​ការ​រិះគន់​ថា​មិន​សមរម្យ។

​ប្រជាពលរដ្ឋ​ក្នុង​សហគមន៍​នេះ​ស្នើសុំ​ឲ្យ​មាន​ការ​ចរចា​ជាមួយ​ក្រុមហ៊ុន Shukaku Inc ដើម្បី​ទទួល​សំណង។

អ្នក​ស្រី​ សូ ឡេង ​អាយុ​ ៦៥ ​ឆ្នាំ ​ដែល​ជា​អាជីវករ​លក់​គ្រឿង​សំណង់​និង​ជាពលរដ្ឋ​មួយ​រូបដែល​រងការ​ប៉ះពាល់ សង្ឃឹម​ថា ក្រុម​ប្រជាពលរដ្ឋ​ទាំង​ ១១ ​គ្រួសារ​នេះ​នឹង​ទទួល​បាន​សំណង​សម​ស្រប។

«ចា៎ ហើយ​ទៅ​ជា​យើង​នេះ​ប្រជាពលរដ្ឋ​ដែល​រស់​នៅ​រាប់​សិប​ឆ្នាំ​មកហើយ ទៅជា​អត់នៅ​ស្រប​ច្បាប់។ ក្រុមហ៊ុន​ដែល​មកក្រោយ​ហ្នឹង​គេ​មាន​កម្មសិទ្ធិ។ វិភាគ​ឲ្យ​ផង​មើល តើ​យ៉ាងម៉េច​ទៅវិញ​ទៅ ចា៎។ ខ្ញុំ​ម្ចាស់​ដី​ហ្នឹង ចា៎​អ្នក​ដែល​នៅ​ក្នុង​ទឹក គេ​មាន​សំណង​ហើយ​ខ្ញុំវា​អត់»។

ពលរដ្ឋ​រងគ្រោះ​ម្នាក់​ទៀត គឺអ្នក​ស្រី តុប អាយុ​ ៣៥ ឆ្នាំ ដែល​ជា​អាជីវករ​លក់​គ្រឿង​សំណង់​ម្នាក់​បាន​ទទូច​ដដែលៗ​ ដើម្បី​ឲ្យ​មាន​ការ​សង​សំណង​សមរម្យពី​ក្រុម​ហ៊ុន។

«ប្រជាជន​មិនរឹង​ទទឹង​ទេ​ជាមួយ​ក្រុម​ហ៊ុន​ គ្រាន់ថា​ឲ្យ​ដោះ​ស្រាយ​សំណង​ជាមួយ​ប្រជាជន​ឲ្យ​សមស្រប​ទៅ។ ពួកយើងហ្នឹង​ព្រម​ទាំង​អស់​គ្នា ព្រោះ​ដី​អស់​នេះ​មិន​មែន​ទៅ​ចាប់គេ​យក​មក​ទេ សុទ្ធ​តែ​ទៅទិញគេ។ ហើយ​ពួក​ខ្ញុំ​នៅ​ហ្នឹង​តាំង​ពី​ក្រុម​ហ៊ុនអត់​ដឹង​នៅណា​ម៉េះ ហើយ​ដល់​ពេល​ឥឡូវហ្នឹង​មកថា​ខ្ញុំ​នៅ​លើ​ដី​ក្រុម​ហ៊ុន ដល់​អ៊ីចឹង​ពួកខ្ញុំ​អត់​យល់ មិន​អាច​ធ្វើ​អ៊ីចឹង​បានទេ»។

កាលពីខែ​កម្ភៈ ឆ្នាំ​២០០៧ សាលាក្រុង​រាជធានី​ភ្នំពេញ​បាន​ផ្តល់​​នូវ​កិច្ច​សន្យាជួល​ដែល​មាន​រយៈពេល​៩៩ឆ្នាំ ទៅឲ្យ​ក្រុមហ៊ុន​ឯកជន​មួយ​​ឈ្មោះថា​ស៊ូកាគូ អ៊ីន​។ សម្រាប់ដី​ប្រមាណ​ជា​១៣៣ហិចតានៃ​អចលនទ្រព្យ​មជ្ឈមណ្ឌល​ទីក្រុង​ដ៏សំខាន់ នៅក្នុង​ខ័ណ្ឌ​ដូនពេញ​របស់​រាជធានីភ្នំពេញ។ តំបន់​នេះ រួមបញ្ជូល​ទាំង​បឹង​កក់ ដែល​ជាបឹង​មួយ​ក្នុង​ចំណោម​បឹង​ធម្មជាតិ ដែល​នៅសេស​សល់​មួយចំនួន នៅក្នុង​ទីក្រុង និង​ផ្ទះ​របស់​ប្រជាពលរដ្ឋ​២០០០០នាក់។ តាម​សេចក្តីរាយការណ៍​បាន​ឲ្យ​ដឹង​ថា ក្រុមហ៊ុន​ស៊ូកាគូ អ៊ីន បានចំណាយ​ប្រាក់​៧៩លាន​ដុល្លា សម្រាប់​ដីនេះ។

មិនយូរ​ប៉ុន្មាន​បន្ទាប់ពី ក្រុមហ៊ុនបាន​បង្ករ​នូវ​ភាព​ក្តៅក្រហាយ​ដល់​ប្រជាពលរដ្ឋ​យ៉ាង​ច្រើន ដែល​មាន​កំណើត​នៅលើ​បឹង​នេះ។ កាលពីខែ​សីហា ឆ្នាំ​២០០៨ រដ្ឋាភិបាល​បាន​ប្រែក្លាយ​ដី​នេះ ពីដី​សាធារណៈ​របស់​រដ្ឋ ទៅជា​​ដីឯកជន​របស់​រដ្ឋវិញ។ ហេតុផល​ដ៏សមរម្យ ដើម្បី​ការផ្លាស់​ប្តូរ​​នៃស្ថានភាព​នេះ មិនត្រូវបានគេ​ផ្តល់ឲ្យឡើយ ហើយ​តាមពិត​ការផ្លាស់​ប្តូរបានផ្តល់ឲ្យ​នូវ​មោឃភាព​នៃកិច្ច​សន្យា​ជួល​របស់​ក្រុម​ហ៊ុន​ស៊ូកាគូ។ បឹងនេះ​ត្រូវបានចាក់ដីបំពេញ​អស់រយៈពេលជាច្រើនថ្ងៃ ដោយយកដីខ្សាច់​ដែល​បូម​ពី​ទន្លេរ​មេគង្គ។ ក្រុមអ្នកស្រុក​ត្រូវបាន​គេផ្តល់​នូវ​ជម្រើស​៣យ៉ាងៈ រួមមាន​សំណងជាសាច់ប្រាក់ ចំនួន​$៨៥០០ ឬ​ដីឡូ​នៅ​ដំណាក់កន្ទួត​ដែល​ជាទីតាំង​លំនៅថ្មី រួម​ជាមួយ​និង​សាច់ប្រាក់​$៥០០ ឬនៅនឹងកន្លែង​ដែល​ អភិវឌ្ឍន៍ឡើង​វិញ ប៉ុន្តែក្រោយ​រយៈពេលតែ​ប្រាំឆ្នាំប៉ុន្នោះ​សម្រាប់​អ្នកស្រុក​ជាបណ្តោះអាសន្ន នៅក្នុង​តំបន់​តាំង​ទីលំនៅថ្មី។

ថ្វីបើមាន​ការបំភិតបំភ័យ និង​មាន​អំពើហឹង្សា​ប្រឆាំង​ទៅនឹង​ពួកគេ​យ៉ាងណាក៏ដោយ ប្រជាពលរដ្ឋ​ទាំង​នោះ​នៅតែ​បាន​ធ្វើការ​តវ៉ា។ ពួកគេ​បាន​អំពាវនាវ​ដល់​តុលាការ​ក្នុង​ស្រុក រដ្ឋាភិបាល ក្រុមហ៊ុន លោកនាយករដ្ឋមន្រ្តី និង​អគ្គលេខាអង្គការ​សហប្រជាជាតិ និង​លោក បាន គីមូន។ ប៉ុន្តែ​គ្មាន​អ្វី​បាន​កើតឡើង​នោះទេ។ រីឯ​លំនៅឋាន​ដែល​លិចទឹកកាន់តែខ្លាំង និងលំនៅឋានដែល​មិនអាច​រស់​នៅបាន អ្នកស្រុក​កាន់តែច្រើនទៅច្រើនទៅ បាន​ចាប់ផ្តើម​បន្ទន់​ខ្លួន​​ទៅ​នឹង​សម្ពាធ​នេះ។ នៅក្នុង​ករណីជាច្រើន ពួកគេ​កាន់តែ​ដុនដាប បន្តិច​ក្រោយ​មក​ក៏បាន​ចុះហត្ថលេខាទៅលើដី និង​ទ្រព្យសម្បត្តិ ដែល​មាន​តម្លៃ​រ៉ាប់​ម៉ឺន​ដុល្លារ​ ដោយ​ទទួល​បាន​សាច់ប្រាក់​​ចំនួន $៨០០០ រួមជាមួយ​នឹង​ថ្លៃ​ដឹកជញ្ជូន។ ឯកសារ​បោះពុម្ភផ្សាយ​នេះ បានមកពី អតីត​អ្នកស្រុក​មួយចំនួនពី​តំបន់នេះ។​